Nun cárcere de esprito,
no máis fondo do meu ser,
atópase agochado o sentimento,
de non te poder ver…
Nunha roseira sen agromar,
nas anteras das súas frores,
reside o néctar da túa ollada,
agardando convertirse en pole…
No ventre dunha balea,
perto do fígado e o corazón,
alí repousa a túa lembranza,
daqueles seráns de paixón…
Cumios, furnas e soutelos,
espazos máxicos nos que me perder,
cabo do teu sorriso e da túa fala,
por non te poder ter…
Autor: Xosé María Ferro Formoso
2 respuestas
Thanks for sharing. I read many of your blog posts, cool, your blog is very good.
Thank you, Gate, for the very encouraging comment and for reading my posts.
Thank you.
Much abundance to you